Posttrombotski sindrom označava simptomatsku hroničnu vensku insuficijenciju. Uzroci su poremećaji koji dovode do venske hipertenzije, obično zbog oštećenja vena ili inkompetencije venskih zalistaka, kao što se događa nakon duboke venske tromboze (DVT). Dijagnoza se postavlja na osnovu anamneze, fizikalnog pregleda, te kolor Doppler UZV.

Lečenje se sastoji od kompresije, brige o rani, a retko i hirurškog zahvata. Prevencija zahteva lečenje DVT, te upotrebu elastičnih čarapa.
Hronična venska insuficijencija pogađa do 5% ljudi u SAD–u. Postflebitički sindrom može pogoditi 1/5 do 2/3bolesnika s DVT, obično se razvija unutar 1–2 god. nakon akutne DVT.

Hronična venska insuficijencija ne mora uzrokovati niti jedan simptom, ali uvek uzrokuje znakove; postflebitički sindrom uvek izaziva simptome ali ne mora imati znakove. Oba poremećaja su problem budući njihovi simptomi mogu imitirati simptome akutne DVT i oba mogu dovesti do značajnog smanjenja fizičke aktivnosti i kvaliteta života.

Simptomi su osećaj punoće, težina, bolovi, grčevi, zamor i parestezije u nogama; ovi se simptomi pogoršavaju stajanjem ili hodanjem a smanjuju odmorom i elevacijom nogu. Svrab kože može pratiti kožne promjene. Znakovi se pojavljuju u kontinuitetu: bez promena kod varikoznih vena (retko) do hipostatskog dermatitisa u donjem delu nogu i u području skočnih zglobova, sa ili bez ulceracija.

Venski hipostatski dermatitis se sastoji od crvenkasto–smeđe hiperpigmentacije, induracije, venske ektazije, lipodermatoskleroze (fibrozirajući supkutani panikulitis) i hipostatskih ulkusa; svi oni upućuju na bolest koja je već duže vreme prisutna, ili na težu vensku hipertenziju.

Hipostatski ulkusi mogu nastati spontano ili povredom te češanjem zahvaćene kože. U pravilu se nalaze oko medijalnog “čuklja”, obično su plitki i vlažni, te mogu zaudarati (osobito kad je higijena stopala loša), ili mogu biti bolni. Oni ne prodiru kroz duboku fasciju. Za razliku od njih, ulkusi nastali zbog bolesti perifernih arterija na kraju prodiru i do tetiva i kosti.

Otok noge je obično unilateralan ili asimetričan; bilateralni simetrični edemi su češće rezultat sistemskog poremećaja (srčanog zatajivanja, hipoalbuminemije) ili nekih lekova. Uopšte, ako je higijena donjih ekstremiteta loša, bolesnici s bilo kojom manifestacijom hronične venske insuficijencije ili posttrombotskog sindroma imaju veći rizik za progresiju bolesti.